dışarda pırıl pırıl bir nisan güneşi parıldıyor, işten gelmişim. gece çalışmak yoruyor insanı, ama çalışmaktan daha çok insanların basit oluşu yormuştur beni. bir sanatçı türkiye'de sanattan geçimini sağlayamıyorsa ne yapar? bu sorunun cevabı çok uzun tıpkı bir kadına neden aşk beslediğinin cevabı gibi. ah keşke bende o basit insanlar gibi mi olsaydımla bitecek yol ama bitmiyor işte. her şey çok uzakta, yazdan kalma bir gün aslında huzur dene şey, gelip geçici. ve böyle bir yalnızlığın ortasında sen çıkıyorsun karşıma, senle konuşmayı özlüyorum. arasam, arayamıyorum belkide bi hayalin kurgususun içimde, hem bu saatte uyuyorsundur, seni uykundan uyandırmaya kıyamam.
çocuklar oynaşıyor parkta, henüz okula gitmeyen veletler bunlar, küçüçük şeyler yetiyor gülümsemelerine. bir an gene büyük bir umut doluyor içime, yaşamak ne güzel şey diyorum kendi kendime. her şeye rağmen galiba en çok sevdiğim ay bu nisan, ne güzel yakışır taşıyabilen kadına bu isim değil mi?
bukağısı paslı bi gülüş birikiyor içimde, bi ses şöyle mırıldanıyor bana. "yılkı da yorga yürüryen bi at gibidir aşk" cengiz aymatovun hangi romanından aklımda kalmış bu satırlar anımsamıyorum, önemi de yok zaten. sonra benim çileli mavi tutkum geliyor dağarçığıma, ah diyorum kumda izini bırakıyor martılar gene....
sabiha gökçen ermeni soykırımından arta kalan bi yetimmiş, ve büyük atatürk onu evlat edinip, bi savaşçı olarak yetiştirmiştir. osmanlının enderun mektebi geleneğinin devamı.. bak gene girdik memleket meselelerine, kafa kağıdımda giriş çikış mühürleri belirsiz bi yığın düşünce geziniyor. oysa sadece seni öpmeyi düşlemek istiyorum, kristal bir hece gibi uyumayı göğsüne inmiş iki yıldızın arasında ama gel gör ki olmuyor. içi dışı bi dünya dertle dolu insanın. kurtulabilene aşk olsun bu yeraltından
keşke o peri gelip marin mavi bi kelebek gibi konsa yüreğime, gitmese hiç. çok sevdiğim bi japon haikusu geliyor akılcığıma: kırana bile bağışlarmış kokusunu, diyorum: çiçekli erik dalı.... ah bu zalim dünya
